Na teveel jaren (waarbij het laatste door een dubbele planning) zaten we eindelijk weer met zes in Deurne, met een onuitgegeven ploeg. Secri was als oude witte man vervangen door zijn jeugdige neefje, zodat we wat minder oudezakkengehalte hadden. een sportieve ploeg, bovendien, want twee fietsquizzers (en de rest via een grote omweg, wegens Sportpaleisperikelen).

De eerste ronde, tevens de belangrijkste tie-break, liep op het eerste niet super: ondanks dat Bart om de hoek kampeerde kenden we Intigrity niet. Het zal zijn dat we het niet nodig hebben. Ook Bikbi, of zoiets, lukte niet, maar gelukkig kenden we de belangrijke dingen wel. En in stijl van de i-rode draad van de ronde wist Dimi ook nog Hirschi uit de krochten van zijn geheugen te halen. 13/15, en gedeeld vierde. Gelukkig was er nog de tafelronde, ook bij ons niet altijd geliefd, maar meestal zijn we er minder slecht in dan anderen. Een goddelijke voorbeschikking dat we misschien we goed zouden kunnen scoren?

De tweede (vieze beestjes) ronde liep een stuk beter: de bankhangers in de ploeg kenden The Serpent natuurlijk, onze huiscommunist kent de Kaaimaneilanden als zijn broekzak en de vervangopschrijver van dienst zoekt nog steeds naar het beest in Pad Thai. 15/15, en weer een beter gevoel, behalve dat we in de tafelronde zo langzamerhand wanhopig werden van de dansrepetitie die moest geannagramd worden. Een voorbestemming dat de quiz voor ons geen onverdeeld succes ging worden.

De derde ronde vierde het grootouderschap van de presentator (gefeliciteerd!), iets wat we tijdens de vragenronde maar deels gesnapt hadden. Of onze families zitten zo raar in elkaar dat er weinig onderscheid is tussen grootmoeders en moeders… In ieder geval, groene appels kennen we wel (ideaal voor een wandeling met opi en omi langs de Opaalkust). Dat Vava kon voetballen schoot ons dan weer niet te binnen, maar gelukkig kende onze Hollandse connectie wel Papiamento. De tafelronde was intussen volledig vastgelopen, onze anagramspecialiste trok zich de haren uit het hoofd. Om het spannend te maken slaagde de vervangopschrijver er ook nog eens in om een duidelijke 9 als een 3 te lezen. 60% op een tafelronde, een historisch dieptepunt. In de pauze staan we daardoor gedeeld derde, met een ongrijpbare NGMB (met een heel uitgebalanceerde leeftijds/geslachtsverdeling, daar kunnen we nog veel van leren) ruim aan de leiding.

De vierde ronde begon met de Bond-Zonder-Naam copywrither, die gek genoeg standvastig Godfried Bomans werd genoemd. het kostte heel wat Hollandse onverzettelijkheid om dat te blokken, tot uiteindelijk de juiste Bosmans opdook. Verder bedekken we met de mantel der leifde wie van de ploeg Sildenafil wist. Over Phil Knight hoeven we geen schroom te hebben, die kenden we geen van allen, waarschijnlijk is sport ons ding niet. En onze rooie rakker deed alsof ie Philby niet kende, maar het rechtse smaldeel wist wel beter. Verder zijn we propere mensen, dus Phil Bloom kenden we niet. Uiteindelijk niet de makkelijkste ronde, maar we bleven rond de derde plaats hangen. De tweede tafelronde ging heel vlot en hadden we snel klaar.

De vijfde ronde ging vlot: ons huisreataurant Oud Sluis, de Jonge Turken (na enig overleg), de oude Florentijnse brug, Jans favoriete slaapplaats YMCA en Auld Long Syne kwamen vlot op het papier, en onze fijnproevers (al dan niet met verstopte neus) kenden ook de Vieux Pané. Een perfecte ronde, waardoor we alleen derde waren, met, in een optimistische wereld, zelfs een heel mistig zicht op de tweede plaats.

En toen kwam de kortsluitingsronde. Niet dat dat het thema was, dat was “qu”, maar bij ons. Arne Quinze lukte nog wel, Quencha en Quorn ook, en de Hollandse connectie kon ook bevestigen dat Quooker in Ridderkerk zit. Maar de klassieke Ellery Queen kwam niet, en om één of andere reden kwam de Spaanse schilder met een Q er ook niet uit. Dat was echter niets bij wat er daarna gebeurde. Bij een Queen-klassieker bezweek de vervangopschrijver onder de groepsdruk om “Mercury” op te schrijven (“Merqury” was nog beter geweest), wegens een half (en dan nog verkeerd) begrepen opmerking in de vraagstelling. Laten we hopen dat de jury gegniffeld heeft… In ieder geval, een desastreuze ronde voor ons, en terugval naar de vijfde plaats.

Afsluiten werd klassiek gedaan met de dubbelpuntige alfabetronde, deze keer gelukkig niet in volgorde (hadden we voor gestaan hadden we natuurlijk liever in volgorde gehad, eigenbelang is ons niet vreemd). Calatrava en Bacharach waren makkelijk, en de jeugd kent Egan op first name basis. Ook Chagall is bekend en natuurlijk was huiskrant Pravda geen enkel probleem. Enig gefoezel aan de linkerkant van de tafel leverde zelfs Ava Max op, samen goed voor een mooie 50/52 en daardoor nipt een derde plaats. Al met al een goed resultaat, best of the rest en ongelooflijk plezant om weer in die turnzaal te zitten.